უკვე დაახლოებით ორი თვე გავიდა მას შემდეგ, რაც 9 აპრილს ოპოზიციის ხელმძღვანელობით ხალხი ქუჩაში გამოვიდა პროტესტითა და პრეზიდენტის გადადგომის მოთხოვნით.
დღეისათვის კი საქართველოში კვლავ პოლიტიკური კრიზისია შექმნილი, თუმცა არანაირი შედეგი არ ჩანს. მას შემდეგ, რაც 9 აპრილი დადგა და დრო წინ წავიდა, აქციებზე გამოსული ხალხის რაოდენობამაც თანდათანობით, პერმანენტულად იკლო. ეს რამდენიმე მიზეზით შეიძლება ყოფილიყო გამოწვეული: ერთი იმით, რომ ოპოზიცური ძალები ვერ აღმოჩნდნენ სათანადოდ ძლიერები, რომ საპროტესტო მანიფესტაციებზე გამოსული ადამიანების სტაბილურობა გაეკონტროლებინათ, განემტკიცებინათ მათში აზრი მთელი ამ აურზაურის აუცილებლობის შესახებ, ასევე, მიზეზად შეიძლება ჩაითვალოს ისიც, რომ თვითონ ხალხიც მიხვდა პროტესტის ამ ფორმით ხელისუფლების გადაყენების შესაძლებლობის არარსებობას. მით უმეტეს, იმ პირობებში, როცა ოპოზიციას არანაირი სამოქმედო გეგმა არ გააჩნია ხელისუფლებაში მათი მოსვლის შემთხვევაში რომ დაეყრდნონ.
იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ძალიან ბევრი ადამიანი მათ შორის, ვინც მიტინგებზე დადის, იქ უბრალოდ გასართობადაც კი მიდის(!) მაგალითად, ერთ-ერთი მათგანი, ჩემი ნაცნობი, აქციებზე სიარულს კარგად გასართობ და, ბოდიშს ვიხდი ჟარგონისათვის, “საკაიფო” საშუალებადაც კი აღიქვამს და ასეთი დამოკიდებულების მქონე პიროვნება კიდევ ბევრია.
თითქოს აქციებზე მყოფი ხალხი არ არის განმსჭვალული ღრმა სურვილითა და იდეით, რომ ის ცვლილება, რომლის განხორციელებასაც ითხოვენ, ნამდვილად უნდათ ან ნამდვილად არის საჭირო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მათი ყოველდღიური აქტივობა უფრო მაღალი იქნებოდა, ვიდრე არის. ალბათ, უახლოეს მომავალში მიტინგზე მომსვლელთა რაოდენობის შემცირებაა მოსალოდნელი.
საერთოდ, საქართველოსათვის დამახასიათებელია პოლიტიკური კრიზისების ხელოვნურად შექმნა და ხელისუფლების განახლება რევოლუციის გზით. გარკვეულწილად, ასე ხდება ამჯერადაც, ყოველ შემთხვევაში, მცდელობა აშკარად შეინიშნება (სხვა საკითხია, რამდენად პერსპექტიულია იგი). Oპოზიციის ლიდერებია თითქოს ძალით ქმნიან იმ წინააღმდეგობრივ გარემოს, რაც ამჟამად არსებობს. მართალია, 26 მაისს მათ მართლა ბევრი ადამიანის მობილიზება მოახდინეს და გამოჩნდა, რომ პროტესტი გარკვეულ წრეებში მართლა არსებობს, მაგრამ ნეიტრალურად განწყობილ ადამიანებს სურთ გაიგონ რამდენი ადამიანია რაოდენობრივად ამ ყველაფრის - ამ აქციების, ცენტრალურ ქუჩებზე საკნების ჩამწკრივების, პრეზიდენტის გადადგომის წინააღმდეგი? Aნუ, ვინ დაითვალა, რამდენი ადამიანი არ გამოდის მიტინგებზე სწორედ იმ მიზეზით, რომ მას ამგვარი რადიკალური პროტესტის გრძნობა არ აქვს? ვის შეუძლია ამის დამტკიცებულად წარმოდგენა ამ პირობებში? და თუ ამ რაოდენობების ძალიან ძნელია და არ ვიცით მოსახლოების უმრავლესობის ზუსტი პოზიცია, მაშინ რატომ უნდა ვიფიქროთ, რომ სწორედ რადიკალური ცვლილებებია საუკეთესო გამოსავალი? ყველა ამ მიზეზის გამო კი იქმნება გაურკვეველი სიტუაცია მათთვის, ვინ არ არის აჟიტირებული და უფრო გამშვიდებული განწყობით, ემოციების გარეშე ფიქრობს არსებულ რეალობაზე და მის შედეგებზე.
გარდა ამისა, ალბათ, მისაღები არ არის ოპოზიციის ლიდერების მიერ გამოთქმული მოსაზრებები, რომლებიც მართლაც რადიკალური და ზოგჯერ უსმართლოც კია. მაგალითად, ზუგდიდში ყოფნისას ლევან გაჩეჩილაძემ პირდაპირ უწოდა იქაურ მოსახლეობას მხდალი და ამით, შეურაცხყოფაც კი მიაყენა განსხვავებულად მოაზროვნე ადამიანებს. გამოდის, რომ ვინც მა თარ ემხრობა, საქართველოს მოქალაქე და მათი თანამემამულე არ არის. Mსგავსი წარმოდგენები და განწყობა კი ჯერ თვით პოლიტიკოსებისათვის და შემდეგ, საერთოდ, საზოგადოებისათვის დადებითი მოვლენა არ უნდა იყოს. ალბათ, ამ და სხვა ბევრმა ასეთმა გაუთვალისწინებელმა განცხადებებმა და გეგმის გარეშე ქცევებმა მოახდინა ცვლილება იმ ხალხში, ვინც 9 აპრილს დიდი ენთუზიაზმით გამოვიდა აქციაზე და შემდეგ თანდათან გაუქრა ეს გრძნობა.
გამომდინარე ყველაფრიდან, უშედეგობიდან, ჩანს, რომ ეს საპროტესტო აქციები იმ მიზანს ვერ აღწევს, რისთვისაც დაიწყო. Aრც პრეზიდენტი აპირებს გადადგომას, ხელისუფლება მხოლოდ ამ ყბადაღებულია დიალოგის მოხრეა, რომლის გარკვეულ მცდელობაც უკვე იყო და რეზულტატის გარეშე დამთავრდა. თუმცა, რა დიალოგზეა საუბარი, როცა ორივე მხარე მტკიცედ დგას საკუთარ განსაზღვრულ პოზიციაზე და შეხედულების შეცვლას არ აპირებს? ამ მოვლენების გამო კი მხოლოდ უბრალო მოსახლეობა ზარალდება, რომელსაც უხდება ყველა იმ ცუდი შედეგის საკუთარ თავზე გადატანა, რაც პოლიტიკურ კრიზისს თან ახლავს თუ მოსდევს.
მიმდინარე ტენდენცია გვიჩვენებს, რომ თუ საპროტესტო აქციები უფრო ორგანიზებულ, რედაქტირებულ, სახეს მიიღებს და კონკრეტული სამომავლო სამოქმედო გეგმით აღიჭურვება, უპირველეს ყოვლისა, შესაბამისი ლიდერების დამსახურებით, (რომელსაც წესით დიდი მნიშვნელობა უნდა ჰქონდეს, თუმცა არა მესიის სახე მავანთა წარმოდგენებში), მაშინ კიდევ შეიძლება ვიფიქროთ სახელმწიფოსათვის სასიკეთო ცვლილებებზე.
დღეისათვის კი საქართველოში კვლავ პოლიტიკური კრიზისია შექმნილი, თუმცა არანაირი შედეგი არ ჩანს. მას შემდეგ, რაც 9 აპრილი დადგა და დრო წინ წავიდა, აქციებზე გამოსული ხალხის რაოდენობამაც თანდათანობით, პერმანენტულად იკლო. ეს რამდენიმე მიზეზით შეიძლება ყოფილიყო გამოწვეული: ერთი იმით, რომ ოპოზიცური ძალები ვერ აღმოჩნდნენ სათანადოდ ძლიერები, რომ საპროტესტო მანიფესტაციებზე გამოსული ადამიანების სტაბილურობა გაეკონტროლებინათ, განემტკიცებინათ მათში აზრი მთელი ამ აურზაურის აუცილებლობის შესახებ, ასევე, მიზეზად შეიძლება ჩაითვალოს ისიც, რომ თვითონ ხალხიც მიხვდა პროტესტის ამ ფორმით ხელისუფლების გადაყენების შესაძლებლობის არარსებობას. მით უმეტეს, იმ პირობებში, როცა ოპოზიციას არანაირი სამოქმედო გეგმა არ გააჩნია ხელისუფლებაში მათი მოსვლის შემთხვევაში რომ დაეყრდნონ.
იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ძალიან ბევრი ადამიანი მათ შორის, ვინც მიტინგებზე დადის, იქ უბრალოდ გასართობადაც კი მიდის(!) მაგალითად, ერთ-ერთი მათგანი, ჩემი ნაცნობი, აქციებზე სიარულს კარგად გასართობ და, ბოდიშს ვიხდი ჟარგონისათვის, “საკაიფო” საშუალებადაც კი აღიქვამს და ასეთი დამოკიდებულების მქონე პიროვნება კიდევ ბევრია.
თითქოს აქციებზე მყოფი ხალხი არ არის განმსჭვალული ღრმა სურვილითა და იდეით, რომ ის ცვლილება, რომლის განხორციელებასაც ითხოვენ, ნამდვილად უნდათ ან ნამდვილად არის საჭირო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მათი ყოველდღიური აქტივობა უფრო მაღალი იქნებოდა, ვიდრე არის. ალბათ, უახლოეს მომავალში მიტინგზე მომსვლელთა რაოდენობის შემცირებაა მოსალოდნელი.
საერთოდ, საქართველოსათვის დამახასიათებელია პოლიტიკური კრიზისების ხელოვნურად შექმნა და ხელისუფლების განახლება რევოლუციის გზით. გარკვეულწილად, ასე ხდება ამჯერადაც, ყოველ შემთხვევაში, მცდელობა აშკარად შეინიშნება (სხვა საკითხია, რამდენად პერსპექტიულია იგი). Oპოზიციის ლიდერებია თითქოს ძალით ქმნიან იმ წინააღმდეგობრივ გარემოს, რაც ამჟამად არსებობს. მართალია, 26 მაისს მათ მართლა ბევრი ადამიანის მობილიზება მოახდინეს და გამოჩნდა, რომ პროტესტი გარკვეულ წრეებში მართლა არსებობს, მაგრამ ნეიტრალურად განწყობილ ადამიანებს სურთ გაიგონ რამდენი ადამიანია რაოდენობრივად ამ ყველაფრის - ამ აქციების, ცენტრალურ ქუჩებზე საკნების ჩამწკრივების, პრეზიდენტის გადადგომის წინააღმდეგი? Aნუ, ვინ დაითვალა, რამდენი ადამიანი არ გამოდის მიტინგებზე სწორედ იმ მიზეზით, რომ მას ამგვარი რადიკალური პროტესტის გრძნობა არ აქვს? ვის შეუძლია ამის დამტკიცებულად წარმოდგენა ამ პირობებში? და თუ ამ რაოდენობების ძალიან ძნელია და არ ვიცით მოსახლოების უმრავლესობის ზუსტი პოზიცია, მაშინ რატომ უნდა ვიფიქროთ, რომ სწორედ რადიკალური ცვლილებებია საუკეთესო გამოსავალი? ყველა ამ მიზეზის გამო კი იქმნება გაურკვეველი სიტუაცია მათთვის, ვინ არ არის აჟიტირებული და უფრო გამშვიდებული განწყობით, ემოციების გარეშე ფიქრობს არსებულ რეალობაზე და მის შედეგებზე.
გარდა ამისა, ალბათ, მისაღები არ არის ოპოზიციის ლიდერების მიერ გამოთქმული მოსაზრებები, რომლებიც მართლაც რადიკალური და ზოგჯერ უსმართლოც კია. მაგალითად, ზუგდიდში ყოფნისას ლევან გაჩეჩილაძემ პირდაპირ უწოდა იქაურ მოსახლეობას მხდალი და ამით, შეურაცხყოფაც კი მიაყენა განსხვავებულად მოაზროვნე ადამიანებს. გამოდის, რომ ვინც მა თარ ემხრობა, საქართველოს მოქალაქე და მათი თანამემამულე არ არის. Mსგავსი წარმოდგენები და განწყობა კი ჯერ თვით პოლიტიკოსებისათვის და შემდეგ, საერთოდ, საზოგადოებისათვის დადებითი მოვლენა არ უნდა იყოს. ალბათ, ამ და სხვა ბევრმა ასეთმა გაუთვალისწინებელმა განცხადებებმა და გეგმის გარეშე ქცევებმა მოახდინა ცვლილება იმ ხალხში, ვინც 9 აპრილს დიდი ენთუზიაზმით გამოვიდა აქციაზე და შემდეგ თანდათან გაუქრა ეს გრძნობა.
გამომდინარე ყველაფრიდან, უშედეგობიდან, ჩანს, რომ ეს საპროტესტო აქციები იმ მიზანს ვერ აღწევს, რისთვისაც დაიწყო. Aრც პრეზიდენტი აპირებს გადადგომას, ხელისუფლება მხოლოდ ამ ყბადაღებულია დიალოგის მოხრეა, რომლის გარკვეულ მცდელობაც უკვე იყო და რეზულტატის გარეშე დამთავრდა. თუმცა, რა დიალოგზეა საუბარი, როცა ორივე მხარე მტკიცედ დგას საკუთარ განსაზღვრულ პოზიციაზე და შეხედულების შეცვლას არ აპირებს? ამ მოვლენების გამო კი მხოლოდ უბრალო მოსახლეობა ზარალდება, რომელსაც უხდება ყველა იმ ცუდი შედეგის საკუთარ თავზე გადატანა, რაც პოლიტიკურ კრიზისს თან ახლავს თუ მოსდევს.
მიმდინარე ტენდენცია გვიჩვენებს, რომ თუ საპროტესტო აქციები უფრო ორგანიზებულ, რედაქტირებულ, სახეს მიიღებს და კონკრეტული სამომავლო სამოქმედო გეგმით აღიჭურვება, უპირველეს ყოვლისა, შესაბამისი ლიდერების დამსახურებით, (რომელსაც წესით დიდი მნიშვნელობა უნდა ჰქონდეს, თუმცა არა მესიის სახე მავანთა წარმოდგენებში), მაშინ კიდევ შეიძლება ვიფიქროთ სახელმწიფოსათვის სასიკეთო ცვლილებებზე.
No comments:
Post a Comment